προσειλώ

-έω, και επικ. τ. προτιειλέω, Α

1. καταδιώκω, αναγκάζω κάποιον να τραπεί προς μια κατεύθυνση («αἰεὶ μὲν ἐπὶ νῆας ἀπὸ στρατόφι προτιειλεῑν» — να τόν στρέψουμε από τον στρατό προς τα πλοία, Ομ. Ιλ.)

2. παθ. προσειλοῡμαι, -έομαι

περικλείομαι, περιορίζομαι («τοῑς κατὰ μέρος προσειλεῑσθαι», Σέξτ. Εμπ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < προσ-* + εἰλῶ «περικλείω, πιέζω»].